‘lk word sinds januari behandeld voor een psychic stoornis. Ik maak sprongen vooruit, maar vanochtend overrompelde mijn therapeut me. Ze stelde me de vraag: ‘Hoe zie je jezelf nu als mens?’
Er rolde een antwoord uit mijn mond dat me compleet verraste. ‘Ik geloof dat ik eigenlijk wel van mijzelf hou…’.
Marieke (52) leerde zichzelf beminnen. De liefde groeide door het regelmatig doen van erotisch huiswerk. Het was een regelrechte openbaring. ‘Dat van mijzelf houden belangrijk en nodig was, dat wist ik wel. Maar hoe ik dat moest doen? Dat had ik nooit ontdekt. En opeens ta-dáa, als bonus bij de zelfbeminning, wat natuurlijk letterlijk het liefhebben van je zelf betekent.’
Pardon, leren zelfbeminnen?
Ja, het is ons niet verteld tijdens de biologieles, maar er is een groot verschil tussen masturberen en zelfbeminning.
Dat zit zo: de taoïsten zien vier opeenvolgende fases in de ontwikkeling van onze seksuele identiteit. In de eerste fase ga je experimenteren met je eigen seksuele ontwaking. Dat noemen we masturberen. In de tweede fase ga je met ‘de ander’ experimenteren. Eigenlijk experimenteer je met ‘ik masturbeer jou, en jij masturbeert mij’. Dat ervaren we vaak als ‘liefde’. De meeste kinderen worden geboren vanuit deze fase.
De derde en vierde fase zijn in onze cultuur wat onbekend. De derde fase bestaat uit het openen van je ‘eigen-liefde’ en dit in contact brengen met je seksuele identiteit. Dat is zelfbeminning.
Als je de fase van zelfbeminning goed door-ontwikkelt, ontstaat de vierde fase: ‘het beminnen van de ander’. Die laatste fase is alleen mogelijk als je fase 3 helemaal hebt doorlopen. Als je hebt geleerd jezelf echt te beminnen.
Doorgroeien dus. Dat is niet iets wat je zomaar voor elkaar hebt. Maar het is wel mogelijk. Voor alle vrouwen. Of je nu makkelijk in opwinding komt, er wat meer tijd voor nodig hebt of het gewoon helemaal niet lukt. Er is een spoortje te vinden in jezelf. Door jezelf te leren beminnen.
Is dat geen hoopgevend idee?
